MASKESİNİ ÇIKARAN HAİTİ

Haiti; 1804 yılında Fransız sömürge yönetiminin kölelik sisteminden bağımsızlığını ilan eden, batılı yarımkürede yeralan, ilk bağımsız Afrikalı cumhuriyettir.. Haiti, bundan 200 yıl sonra bile iç karışıklık, huzursuzluk ve korkunç boyuttaki yoksulluktan kurtulamadı. %50 okur-yazarlık ve %54 ilk öğretime kaydolma oranlarıyla zengin kültürü büyük yara aldı ve Haitili çocuklar hazırlıksız biçimde yetişkin yaşamına terk edildi. Haiti’nin sorunlu başkenti Port-au-Prince’te, 300.000 çocuk ev içi köleliğine mahkum edildi. Bu yasal sözleşmeli ve vahim kölelik sistemi; Haiti’de derinlemesine kök salmakta ve tükenmiş halk tarafından en hassas konuyla –yoksul, öksüz veya terkedilmiş çocuklarıyla- baş edebilmenin çaresi olarak kullanılmakta. Çocuklar; daha iyi bir gelecek umuduyla, sefil ailelerini terk ederek başka bir ailenin yanına çalışmaya gitmekteler. Ne yazık ki; günde 18 saat çalışma zorunluluğuyla, savsaklanan ücretlerle çocuklar istismar edilmekte, kötüye kullanılmakta, ihmal edilmekte ve çocukluluklarını yaşamaktan men edilmekteler.

2005 yılı Ocak ayında belgesel fotoğrafçı Gigi Cohen; Port-au-Prince’in güneyinde Carrefour yerleşkesindeki işçi çocukların okulundan 12 çocukla birlikte çalıştı. Çocuklar O’nun rehberliğinde, aile yaşamlarını, özportrelerini ve karnavalın yıllık kutlamasını fotoğrafladılar.

2006’da yapılan karnaval kutlamasında bu fotoğraflar sergilendi, çocuklar ve fotoğrafları kendi halkları tarafından ilgi gördüler ve kutlandılar. Bu fotoğraflar, 2007 yılında da New York’da sergilendi.

Cohen, yapılan bu işin sergilenmesiyle toplumun kendi yüzünü, çocukların fotoğrafları aracılığı ile göreceğini umut etmekte. “Bu çarpıcı fotoğraflar Haiti’nin aynası, hüznün ötesinde, güzelliği, başarıyı ve yaratıcılığı cesurca yansıtıyorlar. Umarım ki; bu fotoğraflar, mutlak sefalet ve çaresizlik durumlarında bile çocukların iş gücü olarak görülmemesi konusunda ikna edici olur.”

HAITI UNMASKED
Haiti, the first free African republic in the western hemisphere, won its independence from French Colonial slavery in 1804. 200 years later Haiti is plagued by civil unrest and dire poverty. Its rich culture is disabled by an adult literacy rate of 50% and a primary school enrollment of 54%, leaving Haitian children largely unprepared for adult life. In Port-au-Prince, Haiti's troubled capital, 300,000 children are condemned to domestic servitude. This desperate system of indentured servitude is deeply rooted in Haiti and used by a distressed society attempting to cope with its most vulnerable – abandoned, orphaned or impoverished children. Children leave their destitute families or ill-fated situations, to go work for a host family, hoping for a better future. Tragically, they are instead exploited with unpaid 18-hour workdays, neglect, abuse and a denied childhood.

In January, 2005, documentary photographer Gigi Cohen worked with 12 children from the Foyer Maurice Sixto, a school for child domestic workers, located in Carrefour, south of Port-au-Prince. Under her guidance, these children documented their home lives, self-portraits and the yearly celebration of Carnival.

The images were presented in an exhibition in Jacmel during Carnival 2006, where the children and their work were celebrated by their community. The work also premiered in New York in 2007 and will return to Haiti's capital next year.

Through the exhibition of this work, Cohen hopes that the greater community will "see themselves through the children's photographs. These impressive images mirror Haiti, beyond its sadness, bravely showing beauty, creativity and joy. I hope these images will influence the idea that children should not guarantee labor, even in the face of misery and absolute poverty."

For more information about this project, please contact gigicohen1@gmail.com.

.

.

“En sevdiğim şey, kız kardeşime verilen bir oyuncak. Onun fotoğrafını da çektim.”

"My favorite thing is a toy that was given to my sister. I took a photo of it."
.

.

.

.

.

.

.

.

.“Zaman zaman beni döverler, ama bazen bunu hak ederim, çünkü verdikleri işi yapmam.”

"They beat me sometimes but sometimes I deserved it because when they give me some work to do, I don't do it."

.

.

.

.

.

.“Okul bana oyuncak bir bebek vermişti, ama evdeki çocuk onu alıp kırdı, bebeğimi geri istediğim zaman beni dövdüler. Bu olay  iki yıl önce olmuştu.”

"The school gave me a doll once but the kid in the house took it and broke it and when I asked for the doll back, they beat me. It happened two years ago."

.

.

.

.

.

.

“Buraya geri dönmek isterdim... Foyer’de son senem ve öğretmen beni başka okula yerleştirebileceğini söyledi. Oysa ki; burada kalmayı ve okula gitmeyi isterdim.”

"It's not easy, I would like to go back (home)... It is my last year at the Foyer and the teacher said she can put me in another school so I would rather stay here and go to school."
.

.

.

.

“Kırsaldaki evimde kendimi daha çok evimde hissediyorum, ama Mamie George’la birlikte olmaktan da mutluyum. Ailemi görmek istiyorum, onları özlüyorum. Onları ziyaret edebileceğim söylenene kadar beklerim.”

"I'm more at home at my home in the countryside but I'm happy to be with Mamie George. I just need to see them, I miss my family but I also want to be with Mamie George. I wait until I am told we can visit them."
.

.

.

.

.

.

.

“Annemin yanına gitmek istemiyorum, çünkü bana bakacak gücü yok. Beni dövdüklerinden anneme bahsetmem, çünkü bu konuda birşey yapamaz. Herhangi bir sorun istemiyorum.”

"I don't want to go back to my mother's because she does not have the means to take care of me. I don't even mention when they beat me because she can't do anything about it. I don't want any trouble."
.

.

.

.

.“Yaşadığım yerin iyi bir tarafı yok. Gideceğim başka yer de yok, ama buradan da gitmek isterdim.” 

"There is no best part about where I am living. I have no where else to go but I would like to move from here."

.

.

..

.

.

.

.

.

.“Kafamın üstünde bir kova su taşırım. Ağırlaştığı zaman yardım isterim. Nehire kadar yarım saatlik yol.”

"I carry a five gallon bucket (of water) on my head. I ask for help when it gets heavy. It is a half hour round trip to the river, up and down the road."

.

.

.