Bu uygulamanın daha tıbbi uyarlaması, delinin fotoğraflanması işi, 19. yüzyıllın ruh ve sinir hastalıkları hastanelerinde endüstriyel seviyeye erişti. Londra’daki Bethlem Hastanesi, hasta kabul işlemleri sırasında sistematik olarak hastaları fotoğrafladı ve bu belgelerin çoğu Colin Gale ve Robert Howard’ın dikkate değer kitabı Geçici Cüret’e (Presumed Curable) girdi.

Ancak tarihte en uzun süreli etkiyi bırakan görüntüler, Paris’teki Salpétriére Hastanesi’nde Fransız nöroloji uzmanı Jean-Martin Charcot’un iradesiyle çekildi. Charcot; sadece Salpétriére gibi büyük bir hastanenin sağlayabileceği olanaklarla, sinir sistemi hasarlarını tıbbi belirtilere güvenilir şekilde bağdaştıran, sinir hastalıkları konusunda araştırmalar yapan, mükemmel ve çok faal bir araştırmacıydı. Bu projede fotoğraf, hem öğretim hem de araştırma aracı olarak paha biçilmez olduğunu kanıtladı ve hastanenin fotoğraf stüdyosu tıbbi bir demirbaş oldu.  Buradaki görüntüler; fotoğrafik hafızada capcanlı kalacak apaçık nörolojik hasarlı hastaların değil; tıbbi tarama, çıplak göz veya fotoğrafik mercekle keşfedilebilecek belli lezyonlar ihtiva etmeyen hastaların tasvirleriydi.

İsteri; o zamanlar bilindiği gibi, herhangi bir nörolojik hasar olmadan nörolojik belirtilerin tezahür etmesidir. Fakat Charcot; sağlık durumunun rotasında açık, optik bir gidişat olduğundan emindi ve kendi fotoğrafik metodunu hastalarına uyguladı. İsteri, haklı olarak, dönek tabiatlı olarak kabul edilmişti ve Charcot’un testi de; belirtilerin ortaya atılan sözlerle, imalarla değişime uğrayabileceği, apaçık sinir sistemi hasarlı vakalarda olmayacak bir durum üzerineydi. Projenin fotoğrafları; güçlü temsili niteliğe sahiptiler ve görülmeye değer vücut eğilme, bükülme ve büzülmelerini, kendinden geçme ve dış dünyadan kopma hallerini gösteriyorlardı. Ancak Charcot; fotoğrafın, yani gösteri için görüntü yaratma işleminin ta kendisinin, görünüşte tarafsız mercekle elde etmeye uğraştığı şeyi etkileyebileceğini hiç kavrayamadı. İsterinin Keşfi/The Invention of Hysteria kitabında, Salpétriére’de fotoğrafın tarihçesi bölümünde, Didi-Huberman şöyle der:

Salpétriére’deki isteri nöbetinin sergilediği şey; doktorlar ile hastaların sıradışı suç ortaklığına, hırs, heves ve ilimin ilişkisine işarettir. Bu ilişki işte burada sorguya çekilmekte. Aklımızda kalan tek şey, Salpétriére’nin fotoğrafik canlandırmasının seri görüntüleri. Bu canlandırmada her şey var: Duruşlar, nöbetler, tutulmalar, feryatlar, ağlamalar, haç üstünde ölümler, kendinden geçmeler ve her çeşit taşkınlık pozları. Bu görüntülerde herşey yerindeymiş gibi görünüyorsa bu; fotoğrafın isterinin fantaziyle ilmin fantazisi arasındaki bağı billurlaştırmada kusursuz oluşundandır.

İsteri nöbetinin ve isterinin görüntülerine karşı doyumsuz arzulu tıp adamlarıyla, buna memnuniyetle iştirak edip gitgide dramatikleştirilen vücutlarıyla katkılarını arttıranlar arasındaki çekimin tesis ettiği karşılıklı anlaşmadır. Klinikteki isteri, bu sayede seyredilecek manzara oldu, işte isterinin keşfi. Aslında isteri, tiyatroya veya resime yakın, sanata benzer bir şeyle gizlice özdeşleştirildi.

Bu görüntüler, tıbbın o zamandan beri ve öncesinde ürettiklerine hiç benzemez. Bunlar kartpostalların resim kalitesindeler. Oyuncu bir hasta olduğu açık olan, Augustine adlı genç bir kadın, fotoğraflarda erotik ve melekvari arası nahoş biçimde otururken pozlanmış. Chatcot’un işi; görüntülerin tıbbi metinler içinde geniş alana yayılmasıyla isteriyi sadece kendi meslektaşları için değil, görüntülerin tiyatro ve kabareye de geçmesiyle halk için de çekici hale getirdi. Elaine Showalter’ın Hy-hikayeler / Hystories adlı kitabı; Folies Bergére’de, kendilerine “Saralı Huysuz Ringalar / Harengs Saurs Epileptiques” veya “Hidropatistler / Hydropathes” denilen ses ve sahne sanatçılarının isteri nöbetinin zigzag ve sarsıntılı hareketlerini taklit edişlerini belgeler ve zamanın sahne sanatçılarının kendi gösterilerine dahil etmek için Charcot’un işine nasıl rağbet ettiklerini anlatır.

Hastaların semptomlarını tarafsızca kaydetmede tahmini becerisinden dolayı işe koşulan kamera; doktorların çok daha fazla sayıda isteri teşhisi koymasını sağlayarak isteri için ve de isterik belirtilerle sıkıntılarını ifade eden giderek artan sayıda hasta için bir vektör oldu. Medya modasının geçici ve boş olduğu düşüncesine meyilli olsak da, popüler kültürün bilim kadar, hastalık ve tedavisi üzerinde etkili olduğunu unuturuz. Çoğu insan için Charcot’un ikonik fotoğrafları; özel ızdıraplarının ve tüm zamanların bozulmuş ruhunu yakalamak için hastane duvarlarını aşan belgesel güçlerinin açık bir ifadesidir.

Vaughan Bell, Kolombiya’daki Universidad de Antioquia’da ve Londra’daki King’s College psikiyatri enstitüsünde hem klinik hem de araştırma psikoloğu olarak görev yapmaktadır.