ONLARI TANIDIM

Aslında bildiğimizi sandığımız ancak hiç tanımadığımız
Bir şehrin tam ortasında yürüyoruz.
Bir başka yerde yürür gibi…
Yanımızda bir Sığınmacı
Ülkesini dilini bilmediğimiz biri … adı saklı

Dar sokaklar..
Yağmur yağdı yağacak… hava çok soğuk
Karanlık merdivenlerden çıkıp iniyoruz…
Evler… birbirinin aynı karanlık, kasvetli evler
Keskin bir koku yayılıyor…

25 voltluk bir lambanın aydınlattığı odalar
Torbalarda giyecekler,
Torbalarda yiyecekler,
Her an gidecekmiş gibi…
Bir kişinin bile zor sığacağı mutfaklar,
20-30 kişinin yattığı odalar,
Bir yatak, sağa sola serpiştirilmiş eşyalar,
Elektrikli soba,
Bir televizyon ve mutlaka bir cep telefonu,
Dünya ile bağlantı…

Ve İnsanlar…
Hepsinin hikâyeleri birbirine benzer.
Kaçış hikayeleri, BMMYK serüveni,
Uydu kentlerde yaşam,
Ve bitmeyen bir bekleyiş…
Özgürlük,
Bir kimliğe sahip olma isteği…

Bir oda...10 kişi kalıyor!
Hepsi kendi hikâyelerini anlatmaya çalışıyor.
Bazıları uzun zamandır beklemekte,
Bazılarının başvuruları reddedilmiş
“Ne yapacağız” diye düşünmekte.
Ülkelerinde savaş var,
Burada yoksulluk…

Bir kadın 3 çocuk, eş yok.
Bilinmezlik ve yalnızlık…
Küçük bir oda, bir tüp, bir tencere, birkaç bardak ve tabak…

Yaşlı hasta bir kadın,
Tek başına,
Korkak ve ürkek…

Ülkesinde gazeteciydi.
Şimdi bomboş geçen aylar.
Ve daha ne kadar süreceği belli olmayan bekleyiş…

Ve Osman…
Bir buçuk yaşlarında,
Kocaman gözleri kapkara ve ışıl ışıl…
Annesini savaşta kaybetmiş,
Babası onu buralara getirmiş!
Daha iyi bir dünya için değil,
Sadece hayatta kalabilmek için…  

Siz onları hiç gördünüz mü?
Belki gördünüz ama fark ettiniz mi?
Onlar da bir zamanlar kendi ülkelerinde
Kendi topraklarında yaşarken
Şimdi
Zorunlu sürgündeler
Hiç kimse bir başka ülkede kimliksiz yaşamak istemez
Onlar da istemiyor…

Onlar Ölüm Korkusu Olmadan
Kendi Topraklarında Yaşayacakları Günleri Bekliyorlar

Nejla Can Güler, Haziran 2007