FOTOGRAFYA

Nebahat Ünal

CEBİMDE SAKLADIKLARIM!

Kendi kendime soruyorum; Ben bir hastalığa mı yakalandım, yoksa bu yaştan sonra bende gittikçe derinleşeceğe benzeyen bir tutku mu oluşuyor? Bu soruların cevaplarını bulmaya çalışıyorum.

Herşey öğretmen olan kızımın geçtiğimiz yıl anneler gününde bana kameralı bir cep telefonu hediye etmesiyle başladı. Bir cep telefonum vardı zaten! İstediğimle görüşüyordum, mesaj da çekebiliyordum. “Ne gerek vardı yeni bir cep telefonuna?” diye söylendim. Bizim nesil genelde teknoloji özürlüdür, bende onlardan biri.

Kızım bu telefonla neler yapabileceğimi anlattı bana. Nasıl fotoğraf çekebileceğimi, istersem bir albüm gibi cebimde saklayabileceğimi, istersem çektiğim gibi veya çeşitli efektler uygulayarak anında internet üzerinden sosyal medyada paylaşabileceğimi ve istediğim kişilerin fotoğraflarını 7/24 takip edebileceğimi gösterdi.

Takip ettiğim kişilerin fotoğraflarını büyük bir zevk ve hayranlıkla izledim. Neyi nasıl çekmem gerekir diye düşünürken çevremdeki her nesneyi daha farklı görmeye, gördüğüm her şeye daha dikkatli ve farklı gözle bakmaya başladım. Ben başkalarının fotoğraflarına bakıyor kendimi geliştiriyor beğeni ve eleştirilerimi onlara aktarıyordum, onlarında benim fotoğraflarım için verdikleri geri bildirimlerden besleniyor kendimi daha da geliştirme şansı buluyordum. Çektiğim fotoğrafları defalarca haz alarak inceliyordum. Ben o karelere bakmasam da hafızamda o kareleri canlandırabiliyordum. Anladım ki kısa zamanda görsel hafızamda bir canlanma ve yaptığım işten hoşlandığım için de pozitif bir ruh hali oluşmaya başladı. Gittiğim, gezdiğim, baktığım her yerde bindiğim her araçta, geçtiğim her yolda cep telefonumla çektiğim fotoğraflardan bir albüm oluşturdum.

Artık eskiye göre çevreme, gördüklerime çok farklı bakıyorum. Gözümün gördüğü her yeri görüntülemek, her anı yakalamak çok özel bir anı olarak HAPSETMEK değil özenle SAKLAMAK ve herkesle PAYLAŞMAK istiyorum.

Hem de tutkulu bir şekilde!