Sevgili Ender GÜRCAN,

Telefonum çalar, ve karşıdaki seslenir; "Hafize hanım, ben Ender." Her seferinde bu "hanım" bölümüne çok bozulurum.

O cumartesi öğleden sonra da çaldı telefonum. "Hafize hanım, ben Ender. Biz Akçakoca'dayız. Sahilde balıkla rakı içiyoruz. Biraz sonra fotoğraf çekmeye gideceğiz." dedi bana son olarak. Bunun veda görüşmesi olduğunu gece yarısına kadar anlamadım.

Ve şimdi, telefonda onun sesini bir daha duyamayacağımı düşünmek, "Hafize hanım ben Ender" demeyeceğini bilmek canımı acıtıyor…

Son bir yıldır ne çok şey yaşadık onunla. Yaptığımız gezilerde ne güzel anılarımız var. Çekimler, karanlık oda çalışmaları ve az konuşmalı bol sohbetler… Az konuşmalı diyorum, bu kadar az konuşarak bu kadar uzun uzun ve güzel sohbetler ettiğimiz ondan başka birini tanımıyorum.
Durup durup ettiği anlamlı, muzip sözlerine ne çok güldük hep beraber. Ne çok emek verdi fotoğrafa ve yeni yüzler kazandırdı aramıza. Hem kendi fotoğraf üretti ve hem de başkalarına katkı verdi. Bildiklerini onlara da öğretti. Bir araya getirdi bir grup insanı ve bir sergi ("Tiyatrolardan" Fotoğraf Sergisi) çıkmasını sağladı. Dağların doruklarında, serin derelerin sesi eşliğinde slayt gösterileri yaptık onunla beraber. Ürettiği fotoğrafları bizlerle ve başkaları ile paylaştı her zaman. Çoğaldı sessizce… Ve yaşantımıza girdi süzülerek…

Yaşamın olumsuzluklarını, fotoğrafla olumluya döndürenlerden biriydi. Ve inanıyorum yaşamını, sonuna kadar dolu dolu ve gönlünce, acısıyla tatlısıyla, ama kendince yaşadı… Gerçekten kendince, "Enderce" yaşadı.

Böyle düşünmek ve başladığımız fotoğraf projelerini bitirmek, gülümseyerek hatırlamak, belki onu da gülümsetir ha, ne dersiniz…

Gezmek ve fotoğraflamak, bir de balık ve rakı, yanında biraz dağ havası, biraz da gürül gürül bol köpüklü sular, haa bir parça da sessizlik ve heyecan. İşte Ender… "Ender bunu yapmayacaksın değil mi? Oradan atlamayacaksın umarım." "Bana bir şey olamaz. Kötüye bir şey olmaz" derdi. Haklıydı belki, kötüye bir şey olmazdı. Ama artık O aramızda yok…

O kadar iyi bildiği ve sevdiği Karadeniz'in dalgalarını bize tercih etti. Oldu mu ya şimdi. O dalgalar da Ender'i çok sevdi. Onu aldı ve bir daha da geri vermedi.

Zaten hüzünlü ayrılışlarla dolu hayatımızda, gidişi, biraz zamansız oldu. Daha gidilecek çok yer, çekilecek ve basılacak çok fotoğraf vardı kafamızda. Daha yapacak çok şey vardı. Konuştuğumuz planlar, projeler, yarınlara dair umutlar vardı…

FSK'lılar onu daha yeni tanıyordu. Ben de öyle. Ve daha pek çok kişi de…

"Bundan böyle fotoğraflarda ve anılarda yaşadığını düşünmek için vakit daha çok erkendi be Ender…"

Bizim kuşağın yaprak dökümü zamanı mı geldi. Yoksa bu ayrılıkların sırası ve zamanı yok mu. Son yıllarda ne çok arkadaşımızın ardından slayt gösterileri düzenledik. Kataloglar çıkardık. Onların anısına etkinlikler gerçekleştirdik. Kaybettiğimiz dostlarımızı fotoğrafları ile hatırlamak biraz hüzünlü olsa da, geride onları hatırlatan böyle güzel ürünlerin olması gurur vericiydi.

Ender'in ardından da onu hatırlamak, fotoğraflarını paylaşmak ve daha başkaları ile paylaşılmasını sağlamak için, ortak sergilerimizi, kendi slaytlarından oluşan gösterilerini çeşitli yerlerde sunmaya devam ediyoruz.

Anadolu'nun hemen her yerinde çektiği fotoğraflarından oluşan "Geze geze" isimli slayt gösterisi pek çok yerde ve ilde gösterildi. Şimdi de işte sizlerle birlikte.


Hafize Kaynarca

Ender Gürcan Portfolyo:

Görmek istediğiniz fotoğrafın üzerine tıklayınız..