Fotoğraflarım Orta Doğu’ya, özellikle de kadın ve çocuklara odaklanır.

Batı ve Arap dünyası arasında, Orta Doğu’nun kapısı konumunda olması nedeniyle, Lübnan oldukça ilginç bir yer. Hem Amerika’da hem de Lübnan’da büyüyüp yaşadım. Bu sebeple, hem dilini konuşan, orayı iyi tanıyan, halkını anlayan bir yerlisiyim, hem de yerlisi tarafından farkedilmeyen, fakat Batılıları şok eden bölünmenin uyandırdığı merakla, Lübnan’ı ve onun zorluklarını Batılı gözüyle görebilen bir yabancısıyım.

Medya; bombalama, terör, adam kaçırma, fidye haberleriyle sansasyonel biçimde Orta Doğu’yu ele alsa da, yerleşik halkın büyük bir bölümü günlük yaşamlarını devam ettiren sıradan insanlar. Görüntülerin amacı bunu iletmektir.

“Sıradan Yaşamlar” altındaki fotoğraflar, birbiriyle ilişkili dört ayrı çalışmanın görüntüleri arasından seçildi: “Savaşın Sonuçları” (The Aftermath of War), Lübnan’ın başından geçen savaşların sonucunda yaşamı konu eden fotoğrafik bir deneme. “Başörtüsü: İffet, Moda, Dindarlık Ya da İfade” (The Veil: Modesty, Fashion, Devotion or Statement), Lübnan’daki müslüman kadınlar tarafından başörtüsünün giderek daha yaygın olarak kullanılmasını ve anlamını sorgulayan bir çalışma. “Unutulanlar” (The Forgotten People), Lübnan’daki Filistin mülteci kamplarındaki yaşamı tasvir eder. Ve de Lübnan’daki hristiyan toplulukları konu eden son fotoğraflarım.

Bu görüntüler, hiçbir şekilde siyasi amaç ve Lübnan’ı çok farklı yüzleri olan bir ülke olarak sunma niyeti taşımaz. Bu fotoğraflar, koşulları hiç önemsemeden insan olmanın, ait olunan din ve geçmişi önemsemeden anne, baba, çocuk veya genç bir kadın olmanın evrenselliğine, herhangi bir ülkede sadece sıradan olan yaşamlara odaklanır. Siyah örtülerinin ardında arkadaşlarına sarılıp gülüşen kızlar, çocuklarını mülteci kamplarında besleyip büyüten anneler, manastırının balkonundan keyifle denizi seyreden bir rahibe, bir yıkıntının içinde olmasına rağmen halen annesinin yüzüne gülümseyebilen bir çocuk.

Lübnan’da yaşadığım süre boyunca; savaştan sonra, mülteci kamplarında, Beyrut’un kenar mahallelerinde, dağlardaki manastırlarda ve Güney Lübnan’da, insanlar beni evlerine ve yaşamlarına içtenlikle kabul edip alçak gönüllülük ve esneklikle ağırladılar. Dini ve politik konuların hiçbir önemi yoktu. Bu fotoğraflarda da, ne yaşamış veya yaşamakta olursa olsunlar insanlığını ve onurunu yitirmemiş insanlara yoğunlaştım. İnsanları, herhangi bir dini veya siyasi grubun yakını olarak değil, iyi hoş kişiler olarak fotoğrafladım. İnsanlıklarının gerçekliğini vurgulayabilmek ümidiyle, ruhlarının etkileyici gücüne ve koşulları ne olursa olsun günlük yaşamın olağan ve basit işlerini devam ettirme azimlerine odağımı ayarladım: Sıradan yaşamlarda, çevre ve politik ortam da herhangi bir şeydir, sıradan şeylerdir.

Ordinary Lives

The focus of my photography is on the Middle East, on women and children especially.  Lebanon in particular is interesting because of its key location as a gate to the Middle East, between the West and the Arab world. I grew up and lived in both Lebanon and the US.  I am an insider who speaks the language, knows the country and understand its people, but I am also an outsider who can see Lebanon, and its complexities through Western eyes, who can get intrigued by the dichotomies that are shocking to the westerner, but unnoticed by the locals.

Whereas the media typically covers the Middle East in a sensational manner: terrorism, bombings and kidnappings, the large majority of the inhabitants are just ordinary people going on with their everyday lives.  The purpose of those images is to convey that.

The images selected are from interrelated bodies of work: The Aftermath of War a photographic essay of life in Lebanon after the numerous wars the country has gone through, The Veil: Modesty, Fashion, Devotion or Statement studying the relatively recent spread of the veil and its meanings among Muslim women in Lebanon, The Forgotten People portraying life in the decaying Palestinian refugee camps of Lebanon, and my most recent work photographing the Christian communities of Lebanon.

These images do not have the intention of representing Lebanon as a country, a country with many facets, or to be political in any way, but to primarily focus on the universality of being human no matter what the circumstances are, of being a mother, a father, a child or a young woman no matter what background or religion one belongs to, to focus on lives that are just ordinary in a country that is anything but.  Girls have friends, bond and giggle even behind their black veil, mothers nurse and nurture their children in refugee camps, a nun blissfully stares at the sea from the balcony of her convent, and a child can still bring a smile to a mother’s face even amid a background of destruction.

Throughout my work in Lebanon, be it after the war, in the refugee camps, in the suburbs of Beirut, in the convents in the depth of the mountains, or in Southern Lebanon, I was welcome into people’s homes and lives, and I was humbled by people’s resiliency and hospitality.  Religion and political affiliations did not matter.  As such, in these photos I focus mainly on the people who did not lose their humanity and dignity despite what they have been and are still going through.  I try to portray them as the beautiful individuals they are instead of part of any religious or political group.  In the hope of emphasizing the essence of their humanity, I prefer to set my focus on the impressive ability of their spirit and determination to continue with the simple and mundane tasks of daily life no matter what their circumstances are: on lives that are ordinary in a surrounding and a political climate that are anything but ordinary.