AÇIK BİR AŞK KURGUSU YA DA MED ZAMANI!

Çelik kafesin ardına saklanan korku.
İlişki kuran ama kendini ele vermeyen kimlik.
Dünyeviliğin sanrılı mekanı.
Tedirginliğin harmanisi olan soğutulmuş cinsiyet.

 Dokunuş belli ki bir sınırda kalmaya mahkum. Görüntünün saydamlığında
yitirilmiş olana nereye kadar sokulabilirsin ki? Yalın anlatımıyla
bir fotoğraf üzerinden her göze aşikar olmak bir bakıma kimseye
görünmemek, işte tam da bu yüzden yitip gitmek değil mi? Ötekine
kapalılığın kişiyi kendi nezdinde ötekileştirmesi, bir giz gibi
siyahlığıyla saydamlığın mükemmel yokluğunu kırabilir mi?
Oysa kadının varlığı her yere siner, teni kendisidir, sözleri kadar
suskunluğuna da koyar yüreğini, saklanmak için değil açığa çıkmak
için bekleme halidir duruşu. Dokunuşlarında yoğunlaşan hayatın nabzı,
kadere ve kimi zaman aklın kelamına meydan okur.

Kadın ruhunun soy soluğuyla korkuya nüfuz edebilirse aşkı mümkün kılar.
O yüzden, Tanrı'nın bir balçık olan Adem' e üflediği nefes de kadındır.
O yüzden mitoloji her defasında yenilenmeli, her kadında yenilenmeli,
kadın kendi rüzgarıyla korkunun Oğlan çocuğu'nu elinden tutarak
oradan çıkartmalı; kaygıyı tebessümle perdeleyen bakışların
yanılsamasına aldırmadan.

 Hayatı armağana dönüştüren kadınlık, bir oğlan çocuğunu saklandığı
yerden çıkartarak erkek kılar. Kadın, erkek kıldığı çocuk üzerinden
aşkı doğurur, ki aynı aşk kendi çocuğu yapar kadını kanatlarında.
Ki, bir kez daha söylemeliyim kadınlığın her yere sindiğini. Aşkın da
erkek ihtirasdan soyunmuş kadın kadına bir ilişki olduğunu.
O yüzden soyunmuş, kat be kat soyunmuş tüm çıplak erkek gerçeklikleri
aynaya tutulmalıdır!